En derin sevdalar dostlukla son buluyordu,
Maalesef dostluk gün geçtikçe böyle anlamını yitiriyordu!

Yağmurlu bir sabahta;
Yüreğim soğuktan ve yalnızlıktan tir tir titrerken,
Ben uzaktaki bir şehri seviyordum…
Belki sırf senin için,
Belki de sırf sen o şehrin havasını soluyorsun diye…
…
Ama mesafeler ayrılığın acı habercileri oluyordu,
Biz mesafeler arttıkça dost oluyorduk…
Ve o mesafeler durmakla kısalmayacağından;
Biz bir ömür boyu dost kalıyorduk…

Biliyordum;
Dostluklar aşkın yaralarını sarmak içindi,
“Dost kalalım” larsa acıyı diretmek…
Benim kalbim marmarada kaldı, ben bu yaşadığımıza aşk deyim sen dostluk de ne çıkar!